Χωρίς εσένα
θα ζούσα ακροβατώντας
στο τεντωμένο σχοινί της άκρας απογοήτευσης
πάνω από της ανυπαρξίας το βάραθρο
σε κάποιο σπίτι με αντίλαλο
να μου απαντάει σ’ αγαπώ
και άδειους καθρέφτες
τους όρκους να ψιθυρίζω
με πόρτες ανοιχτές
σα θηλιά στο τρεχούμενο κενό,
έξω γλυκό σκοτάδι
ένας ήλιος σκεπασμένος με πουλιά
κι εγώ φιλόδοξος οικοδεσπότης του ανελέητου φωτός
να περιποιούμαι λουλούδια στον κήπο
με χάδια που σφύζουν
ξεφυλλίζοντας την καρδιά μου
κάθε σούρουπο μοναχικό
ένα λυκόφως ξυράφι στα δύο να με χωρίζει
να μπορώ να μ’ αγκαλιάσω
στης λήθης τη φωλιά
πριν κοιμηθώ
χωρίς εσένα.
~ ΠΑΓΩΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ~