Στο Παράθυρο

Παγωνιά στους δρόμους της πόλης
ένα πρόσωπο που βγαίνει στο παράθυρο
καρφώνει τα μάτια στο βροχερό ορίζοντα
απλώνει στα σύννεφα την καρδιά του
στάζει λίγη ψυχή στο πρεβάζι
και χάνεται
κάτω στο δρόμο φθορά
γλιστρούν ανθρώπινα σώματα
από κύτταρα Χειμώνα
που πέφτουν νεκρά
στου χρόνου το πέρασμα
σαν πατησιές στο χιόνι
το αγνό λευκό εκμαυλίζουν
κάπου στην παγερή διαδρομή
ξάφνου σπάει ο ουρανός
ρωγμή φωτός έαρ αγόγγυστο
ένα πρόσωπο που βγαίνει στο παράθυρο
τρομάζει τα πουλιά της απαξίωσης
λιάζει τις νοσταλγίες του στο πρεβάζι
λαξεύοντας τη ζήση ονειρικά
και χάνεται
στον ουρανό σαν στάλα
στη δρόσο των χειλιών της Άνοιξης
τρέχουν δευτερόλεπτα χελιδόνια
πάνω απ’ τον δρόμο
κάπου κρέμεται τρεμάμενη φωλιά
έρωτα
πτώση σαν πτήση
ανθρώπινων σωμάτων
από κύτταρα στη θαλπωρή βυθισμένα
στο αποδημητικά πολύχρωμο τίποτα
ξάφνου μυρίζει θάλασσα
αρμύρα στην καυτή άμμο
καρδιές να ζωγραφίζει
ένα πρόσωπο που βγαίνει στο παράθυρο
ιδρώνει ένα τοξωτό χαμόγελο στη λιακάδα
φτύνει δυο κουκούτσια καρπούζι στο πρεβάζι
καίει μια ξεχασμένη προσμονή στο εκτυφλωτικό γαλάζιο
και χάνεται
κάτω στο δρόμο καμίνι
αχνίζουν ανθρώπινα σώματα
από κύτταρα σχεδόν γυμνά
σ’ακρογιαλιές με ίχνη δάχτυλα
που σβήνει το νερό
στου χρόνου το πέρασμα
λιγοστοί έμειναν
στο Καλοκαίρι
κι ερημιά η πόλη
μα ξαφνικά τραγούδια
λατρεμένα τρύγου αποστάγματα
να χορεύουν για λίγο
φύλλα προς τα κάτω κίτρινο χαλί
ένα πρόσωπο που βγαίνει στο παράθυρο
τυλίγει δάχτυλα ένα φλιτζάνι
με γλυκούς λυγμούς Φθινοπώρου
ποτίζει δυο μάγουλα δάκρυα στο πρεβάζι
μ’ ένα βλέμμα γκρίζο που σκαρφαλώνει
σταγόνα τη σταγόνα βραδινά πρωτοβρόχια
μέχρι τον αυγερινό πολύχρωμο ουρανό
που χάνεται
κάτω στο δρόμο
νερόλακκοι να καθρεφτίζουν
βιαστικές ομπρέλες
πάνω από μουσκεμένα
ανθρώπινα σώματα
μετανιωμένα
κύτταρο το κύτταρο
να χτίζουν ξανά
μια πικρότερη γέννηση
κυοφορώντας
στου χρόνου το πέρασμα
την παγωνιά του Χειμώνα
σ’ένα πρόσωπο που στο παράθυρο
δεν βγήκε ποτέ ξανά...


~ ΠΑΓΩΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ~