Όμορφη Μέρα

Όμορφη μέρα... Μια δροσερή λιακάδα, απαλή, διαυγής, αληθινή. Πρωινή βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας. Όνειρο. Σταμάτησα σε μια άκρη στην αγορά, ν’ αφουγκραστώ τον κόσμο... Τι ήταν αυτό που έκανε την ημέρα μου όμορφη, με τόσο πόνο γύρω; Φτώχεια, αγωνία, φθόνος, πόλεμος, αίμα, φρίκη... Τι θέλει ο άνθρωπος πέρα από μια όμορφη μέρα;

Μιας κι ο ανθρώπινος νους είναι χαοτικός, γύρισα στη φύση που δεν αναρωτιέται κι ίσως απλούστερα μου δώσει μιαν απάντηση... Στη φύση που κάθε που ξυπνά, είτε είναι μέρα είτε νύχτα, ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης δεσπόζει. Περίεργα πλάσματα κάθε μεγέθους ψάχνουν να φάνε κάποιο άλλο με τον συνεχή φόβο μην γίνουν τροφή για το μεγαλύτερο. Η Φρίκη της... δημιουργίας.

Κοίταξα χαμηλά ανάμεσα στα χόρτα κι ύστερα ψηλά τα πουλιά στον ουρανό... Φρίκη, πόλεμος, αίμα παντού. Όχι, η δική μου μέρα ήταν σίγουρα όμορφη. Ένοιωθα γαλήνη μέσα στο χάος, αγάπη. Η απάντηση της αδιάφορης φύσης ήταν «έτσι είναι». Έτσι είναι η φύση των πραγμάτων. Η πραγματικότητα. Ποια πραγματικότητα;

Κάθισα στο τραπεζάκι του καφενείου και το μυαλό μου βάλθηκε να αναλύσει ποια είναι η πραγματικότητα για τον καθένα... Για τη φύση, τον κάθε οργανισμό ξεχωριστά κι ύστερα για όλα μαζί. Πως γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα; Πέντε αισθήσεις, λένε...

Όραση. Ενέργεια με τη μορφή φωτονίων εισέρχεται στον εγκέφαλο να φτιάξει εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλού. Οπτικό πεδίο, γωνιακή ανάλυση, τυφλό σημείο... Ορατό φάσμα... Φως με μήκος κύματος ανάμεσα στα 390 και 750 νανόμετρα.

Ακοή. Ενέργεια εισέρχεται στο αυτί με τη μορφή συχνοτήτων που κυμαίνονται από 20 έως 20000 Hertz, ωστόσο το πάνω όριο μειώνεται σταθερά με την αύξηση της ηλικίας.

Γεύση και Όσφρηση. Η αίσθηση της γεύσης είναι η πιο αδύναμη απ' όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις. Η ικανότητα του "γεύεστε" οφείλεται περισσότερο στην όσφρηση. Μυκητοειδείς θηλές και γευστικοί κάλυκες στη γλώσσα οι οποίοι συνεργάζονται με την ικανότητα ανίχνευσης οσμών. Είναι μια ισχυρή πρόκληση για την ψυχοφυσική να ανακαλύψει το φάσμα και κατώφλι γεύσης και ανίχνευσης οσμών.

Αφή. Η αίσθηση της αφής είναι σημαντικά περίπλοκη και περιλαμβάνει την ανίχνευση της πίεσης, της φαγούρας κι της θερμοκρασίας. Οι μηχανισμοί της αίσθησης είναι ελάχιστα κατανοητοί, αλλά πιστεύεται ότι περιλαμβάνουν μια σειρά νεύρων στο δέρμα, ικανών να ανταποκρίνονται σε διάφορες μορφές ερεθισμάτων. Στην πραγματικότητα δεν έρχεσαι ποτέ σε επαφή με ό,τι αγγίζεις, αλλά αντιλαμβάνεσαι την πολύ κοντινή εμβέλεια του σε σχέση με τα μόρια σου...

Πέρα όμως από την αισθητικότητα υπάρχει και η νοητικότητα. Δεν είναι δύο αντίθετες ιδιότητες και η μία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την άλλη. Η διαφορά τους είναι ότι η πρώτη πραγματοποιείται έμμεσα, απ' έξω, ενώ η άλλη άμεσα εκ των έσω.

Η αντίληψη των εξωτερικών πραγμάτων είναι πάντοτε ένα αποτέλεσμα από τη σχέση ανάμεσα σ’ εκείνα και στον εαυτό μας. Αυτή η σχέση μας με τα πράγματα (η θέση, η στιγμή, η κατεύθυνση, η απόσταση, η γωνία, η βιολογική και η ψυχική κατάσταση κ.λ.π.) αλλάζει με διάφορους τρόπους και δείχνει πάντοτε ένα μέρος από την πραγματικότητα, ποτέ το σύνολό της. Η αλλαγή στην ποιότητα, στις δυνατότητες και στις σχέσεις του εαυτού μας με τα εξωτερικά πράγματα επηρεάζει -άμεσα ή έμμεσα- που και πότε τα αντιλαμβανόμαστε, αλλά και την ίδια τη δυνατότητα της αντίληψης.

- Θα πάρετε κάτι; Η φωνή της μελαχρινής σερβιτόρας με επανέφερε στην... πραγματικότητα. Η καλλίγραμμη μορφή της στη συνέχεια διέλυσε όλα τα σχεδιαγράμματα από το μυαλό μου...

- Καφέ σκέτο παρακαλώ. Το χαμόγελό της μου έδωσε την αφορμή να γλιστρήσω το βλέμμα μου στα χείλη της και να βουτήξω τον νου μου από το βαθύ ντεκολτέ της μέχρι τις πιο τσιτωμένες πτυχές του στενού της τζιν...

Καθώς το κορίτσι απομακρυνόταν με την παραγγελία μου πέρασα το βλέμμα μου από μια φασαριόζικη παρέα στο διπλανό τραπέζι κι άνοιξα πάλι τα σχέδια μου. Πραγματικά λοιπόν. Απ’ όλο αυτό το τεράστιο χάος του κόσμου, αντιλαμβάνομαι και ζω ένα τρισδιάστατο μηδαμινό δείγμα;! Οι αισθήσεις μου και η νοητικότητα μου είναι τόσο περιορισμένες που δεν μπορούν να μου δείξουν όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα εδώ γύρω μου, παρά μόνο μια ελάχιστη ιδέα κι αυτή εντελώς υποκειμενική.

Κοίταξα τους περαστικούς... Όμορφη μέρα... Καθένας στο δικό του, μικρό, προσωπικό κόσμο... Ενέργεια που γίνεται υποκειμενικά αισθητή και φτιάχνει μια θολή ελάχιστη εικόνα, διαφορετική για τον καθένα. Εκείνοι οι δύο είναι, μαζί. Ένα πλατύ χαμόγελο διαδέχθηκε τη σκέψη του πόσο πολύ αυταπατάται ο καθένας μας...

Αν είναι έτσι, τότε και το πλάσμα που θεωρώ εαυτό, εγώ δηλαδή, μήπως εκτείνεται και σε διαστάσεις που δεν αντιλαμβάνομαι; Μήπως αυτό το ανεξερεύνητο ποτάμι ενέργειας που απαρτίζει το παν, του οποίου είμαι μέρος, δεν εξαρτάται από όλα αυτά που έχει καταγράψει ο νους μου σαν γνώση του κόσμου; Αν είναι έτσι, τότε η γέννηση και ο θάνατος, όπως τα αντιλαμβάνομαι με τα περιορισμένα αισθητήρια όργανα μου, ίσως να μην είναι η αρχή και το τέλος του πλάσματος σαν οντότητα στο όλο..

- Ορίστε. Το μελαχρινό πλάσμα είχε έρθει πάλι σε απόσταση προσβολής σερβίροντας τον καφέ μου.

- Ευχαριστώ. Της χαμογέλασα και ανταπέδωσε σπρώχνοντας τον λογαριασμό κάτω από το πιατάκι του καφέ με τα ακροδάχτυλα της.

Όμως η σκέψη μου τώρα, ήταν πιο δυνατή από την λαγνεία - κοιτάζοντάς την αυτή τη φορά, είδα έναν ανθρώπινο σκελετό καλυμμένο με σάρκινους ιστούς. Ακόμα όμως κι έτσι ένοιωθα μια ακατανίκητη έλξη από τα μόρια του κορμιού της... Τα ακολούθησα μέχρι αυτά να γίνουν ένα με τα μόρια του αέρα ανάμεσα μας, με τα μόρια του δικού μου σώματος, του τραπεζιού, του καφέ... Ξαφνικά όλα αποδομήθηκαν γύρω μου στην μοριακή τους δομή και έγιναν ένα τεράστιο ποτάμι ενέργειας όπου δεν ξεχώριζες πρόσωπα και πράγματα, μορφές και σχήματα. Όλα είναι ένα είπα! Ένα αδιαίρετο κύμα ενέργειας που παίρνει μορφή, σχήμα και έννοια μόνο στα μυαλά των πλασμάτων με διαφορετικό τρόπο για το καθένα...

Όμορφη μέρα... Γαλήνη μέσα στο χάος, αγάπη. Ένοιωθα ένα με όλα, από το φλιτζάνι του καφέ, τα σοκάκια της Πλάκας, τα σύννεφα, την σκοτεινή ύλη... Μέχρι την άκρη του σύμπαντος... Ένα με όλα, με όλους... Ένα.

Ξαφνικά πλημμύρισαν τα μάτια μου. Ένιωσα τόσο πολύ πληγωμένος από το πόσες φορές με σκοτώνω. Από το πόσες φορές με αναγκάζω να πεθάνω από πείνα και δίψα για να κερδίσω εξουσία πάνω μου.

- Την χρειάζεστε την καρέκλα; Σκούπισα ασυναίσθητα τα δάκρυα και κάνοντας ένα νεύμα με το χέρι, απάντησα.

- Όχι, μπορείτε να την πάρετε.

Σηκώθηκα και αφού άφησα το αντίτιμο του καφέ στο τραπέζι, χάθηκα στο πλακόστρωτο.


~ ΠΑΓΩΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ~